Jade heeft een zeer onrustige nacht achter de rug als ze ons wakker maakt om 05.45u. Ze is verschillende keren gillend wakker geworden en dat doet onze nachtrust ook geen goed. Na het flesje en een verse pamper kruipen we allemaal nog enkele uurtjes terug. Om 08.45u. maakt mama ons wakker, omdat we ons anders verslapen. Een doucheke brengt papa tot leven en een kakkebroek vrolijkt de kamer ineens op. Met zijn drieën wandelen we rustig naar het ontbijt, waar Jade zich tegoed doet aan een kom rijst met congé en enkele glazen melk en natuurlijk de croissant. Voor mama enkele toastjes met banaan en confituur en de dag kan niet meer stuk. We moeten ons haasten om niet te laat te komen voor het avontuur van vandaag: De hutongs. De traditionele wijk in het centrum van Beijing, waar je kunt zien hoe de mensen hier vroeger moeten geleefd hebben. Na meer dan een uur bussen worden we gedropt op een pleintje achter “the bell house” (aan de andere kant staat “the drum house”) dit is een soort kerkentoren, die aangeeft hoe laat het is. Om de 2 uur wordt er 2 maal gegongd, zodat de mensen niet elk uur uit hun bed gebeld worden, zoals dat bij ons wel eens kan gebeuren. Verder geeft dit aan dat het ergens tussen bijvoorbeeld 23 en 01 uur is, waarmee middernacht bedoeld wordt. Wanneer we uit de bus stappen, worden we bestormd door een hoop venters(sters), die ons allerlei prul proberen aan te smeren, kaarten van de Hutongs, T-shirts van de olympische spelen in 2008, nagemaakte traditionele muziek instrumenten, … en wanneer vriendelijk afwijzen niet helpt, moet je soms eens kordaat nee zeggen en ze wegduwen. De hutongs kan je denkt ik best vergelijken met de gildenstraatjes van bij ons.
Onze wandeling begint in de hutong van de pijp, een klein straatje dat wat weg heeft van “de rue de boucher”. Smal, oud en vuil, zo kan je het het beste omschrijven. De souveniers winkels barsten van de nieuwe souveniers, maar de ramen zijn zo vuil, dat je wel zou kunnen bedenken dat wat er achter ligt zeker oud moet zijn. We kiezen voor de lange wandeling in de Hutongs, dat wil zeggen rond een klein meertje, waar het ene terras na het andere je doet denken aan Sint Anneke. Dit zou ’s avonds de place to be zijn, dan barst het hier van de chinezen en kost het bier duurder dan in het hotel. (dat is een referentie, want in het hotel is het al 30x duurder dan in het normale leven). Mr Liu stoomt met ons rond de vijver, en stuurt ons dan aan de andere kant terug een klein straatje in. De hutong van de hoedenmakers. Anderhalf uur in rondgelopen, maar niet een hoed of hoedenmaker tegengekomen. We krijgen wel een kleine les in huizen herkennen. Op het eerste gezicht, lijken alle ingangen hetzelfde, maar wanneer je dan beter kijkt, zie je dat er huizen zijn waar 2 stenen langs de deur staan, dit zijn de huizen van de beter begoeden. De ronde stenen duiden op militairen en de vierkante op functionarissen of kooplieden. We komen aan bij het oude huis van een van de vroegere ministers van defensie, en daar worden we gewezen op de traptreden voor het huis. 7 treden, dat is al de moeite, want het maximum(alleen voor de keizerlijke familie) bedraagt 9 treden. Boven de deur steken ook nog eens 4 dwarsbalken, die aangeven dat het een rijk huis is. Wanneer we binnengaan, komen we in een wirwar van steegjes. Hier wonen dus nog echt mensen, maar ze zijn op dit moment aan het rusten. Wanneer we in een doodlopend steegje terechtkomen, staat er plots een mopperende vrouw in de deur, die ons zonder pardon naar buiten wijst. Ze komt achter ons aan en is toch op de een of andere manier sneller dan ons om tegen Mr Liu, die buiten was blijven staan, uit te varen dat we teveel lawaai maakten, en dat we in het vervolg moesten verwittigen als we kwamen. We houden de Hutongs voor bekeken en vragen of het mogelijk is dat we iets gaan eten. Mr Liu vindt dit niet zo’n goed idee, en zegt dat we beter eerst naar het zijdestraatje gaan, en daar iets kleins te kopen. Hij zal het wel het beste weten, dus wij met de bus naar het “silk Street”. Dit is sinds maart van dit jaar geen straat meer, maar een building van 5 verdiepen, waar het ene winkeltje naast het andere staat, en de verkoopsters je continue aanspreken om bij hen iets te kopen. “Hey Mister, you want a tie? I make you good price. Very cheap.” Neem maar van mij aan als je dat 100 keer gehoord hebt, dat je ze niet zomaar meer gelooft. Het wordt dus een spel van bieden en kopen.
Het is een leuke ervaring en we gaan met enkele zakjes naar buiten. Terug de bus in naar het hotel, waar we beslissen iets te gaan eten in de bar. Pizza en Won Ton in Soup. Lekker, maar duur. Na het eten willen we eigenlijk terug naar “silk Street” want we hebben nog wat in gedachten. Dus een taxi uitgezocht (de 5de wil ons pas meenemen) en voor 20RMB komen we een kwartiertje later aan. Terug de verkoopsters passeren, bieden en nog eens bieden. Het laatste is te duur, en we hebben nog maar 30RMB om met de taxi terug te gaan. Dat kan geen probleem zijn. Dit is dus wel een probleem, omdat ons hotel in het zuiden van Beijing ligt en er weinig vraag is om terug naar het centrum te gaan, vragen de taxi’s ons het dubbele. Dat willen we niet betalen, dus zetten we er de pas maar in, (zonder plan, maar met een idee, waar het ongeveer is). Een uurtje stappen door Beijing in het spitsuur (18.30 tot 19.30u.) brengt ons terug bij ons hotel. Jade heeft onderweg al wat geslapen en kan dus nog mee gaan eten. Aan tafel is ze toch wat ballorig, en gooit ze van alles op de grond. De grenzen komen er weer aan.
Daarna een bad en een fles. Het slaapritueel wordt voltrokken en na 10 minuten is het stil op kamer 1424. Nog even het vuil van ons afwassen, en dan maar wachten tot we naar huis kunnen bellen om te horen hoe het de jongens is vergaan op hun eerste schooldag. Morgen wordt een rustdag, en zaterdag zijn we vroeg weg. Zo komt er toch een einde aan ons avontuur.