Van vrijdag 2 September tot zondag 4 september 05

Rustdag, dus uitslapen is de boodschap. Jade denkt er echter anders over en iedereen is al om 07.00u op voor het ochtend ritueel. Na een verkwikkend doucheke en een lekker ontbijt, spreken we met enkele andere ouders af om onze laatste dag in Beijing winkelend door te brengen. Met zijn allen dus naar “Silk Street”. Een taxi aanhouden en dan 20 minuten in de file. Silk Street is nog niet veranderd tegenover gisteren. Dezelfde dames en heren prijzen hun echte namaakspullen aan voor de meest waanzinnige prijzen.Om 13.30u. komen we beladen met Jade en cadeau’s buiten en zullen nog maar eens de weg terugstappen. Het is magnifiek weer en de kinderen (er zijn nog andere ouders meegestapt) zijn braaf en enthousiast. Kuierend over de 3de ring van Beijing (er zijn er 5) komen we voorbij een Mc Donalds. Sommigen hebben er zin in en anderen gaan graag mee. De prijs is in elk geval beter dan in Belgie (3 euro voor 2 menus), de smaak ongeveer hetzelfde. Mama kan zelfs 2 cheeseburgers op. Jade geniet van de frietjes en een stukje brood.
Na een half uurtje staan we terug allemaal op straat, voldaan en wel, en stappen we de laatste 2 kilometer in een sneltrein tempo af.
In het hotel wordt dochterlief slapend in het bedje gelegd, en papa en mama beginnen aan de heerlijke taak van inpakken. Het past allemaal in de valiezen, ondanks de vele kadootjes. (we komen er straks wel achter waarom). Het slaapje van Jade duurt tot 17.30u. en dus gaan we maar eens naar de receptie, om onze rekening te vragen en te betalen. 412 RMB, voor een week feesten is een redelijke prijs. We zullen er maar niet op afdingen. Om 18.30u. zijn we door onze gidsen uitgenodigd om in het à la carte restaurant de beroemde Pekingeend te gaan eten. We zijn er als eerste en worden door Mr Liu en Wanyu zeer vriendelijk ontvangen. De rest volgt op korte termijn en wanneer we met zijn allen aan de eend zitten, blijkt die zeer lekker te zijn. Bedankt Mr Liu en Mme Wanyu. Op het einde van de maaltijd is er tijd voor de geschenkjes en envelopjes voor de gidsen, en iedereen gaat tevreden naar bed, want morgenvroeg om 05.30u. moeten we eruit.
Jade nog even in bad, een flesje en dan om 20.15u. naar bed. Papa en mama, zijn wel een beetje zenuwachtig, maar eigenlijk valt het nog goed mee. Wanneer echter om 23.00u. blijkt dat buurman een stevige actiefilm kijkt, met het volume op een onmenselijk niveau, daalt de stemming in de kamer. Na enkele goede meppen op de muur en een paar boze telefoons naar de receptie, wordt om 03.00u. de tv uitgeschakeld en gaat buurman slapen; Mama is al een tijdje over haar punt en geraakt niet meer in slaap, papa heeft duidelijk geen last gehad van het bonken op de muur of de telefoons naar de receptie en heeft een ongestoorde nachtrust.
Zoals afgesproken, belt de receptie ons om 05.30u. wakker. We blijven echter tot 5.55u. liggen. Om 6.10u. staat de bagagejongen al aan de bel te trekken. We gooien onze koffers op de gang en gaan dan maar naar beneden om te ontbijten. De meeste andere koppels zijn er al. Meer mensen zijn vorige nacht wakker gehouden door buren lawaai. Het ontbijt smaakt, en we kikkeren allemaal een beetje op. Om 7.00u. terug naar de kamer voor handbagage. Uitchecken en om 07.20u. stappen we allemaal op de bus naar de vlieghaven. Nadat we dus nog eens een fooi mochten ophoesten voor de dragers, kwam MmeWanyu nog met een vraag voor een extra fooi voor de chauffeur. Per koppel 100 RMB vinden wij te veel, en dus halveren we het maar. We hebben uiteindelijk al betaald voor de diensten van deze brave borst.
Een rustige rit van een halfuurtje brengt ons aan de ingang van Beijing Airport, waar onze koffers al staan te wachten. Alles wordt op karretjes geladen en we starten onze definitieve terugtocht. Paspoortcontrole om naar de incheckbalie te gaan levert geen probleem. Zelfs Mme Wanyu glipt er doorheen, zonder paspoort. Inchecken is geen probleem, en om 8.45u. nemen we met blij gemoed afscheid van Mme Wanyu. om door de metaaldetector te gaan. Lange rijen staan er te wachten en bij iedereen die er doorgaat begint het ding te piepen. Dus wordt iedereen met een “piepsalami” gescand door de douanemadammen. Uiteindelijk geraken we allemaal veilig en wel in de tax free zone, waar het leven plots veel duurder wordt. We gaan naar gate 8, waar we nog een halfuurtje moeten wachten om te kunnen boarden. Plots blijken alle kindjes een aanval van acute kakkerij te krijgen, en worden er aan de lopende band pampers ververst. Jade houdt het echter vol tot op het vliegtuig. We mogen na de VIP’s als eerste binnen, omdat we kinderen bij hebben. Goed geregeld van KLM zou ik zeggen. Ook de plaatsen in het vliegtuig vallen mee, maar we krijgen geen bedjes voor de meisjes, omdat ze al te groot zijn. Om 10.35u.taxiën we naar de startbaan en beginnen zo aan de lange vlucht naar Schiphol. En lang heeft het geduurd. 9,5u. met Jade op de schoot, in de gang, tussen de zetels, ... Zij heeft het heel goed gedaan, we zijn ongelooflijk fier op haar. De meeste kindjes hadden het moeilijk de laatste 3 uur, omdat er niets te doen was, ze uitgeslapen waren en toch niets mochten doen. Het eten aan boord was van chinese makelij, en dat was er net over, na 14 dagen. Waarom konden ze geen lekkere boterham met kaas of een broodje kroket verzinnen. Uiteindelijk zijn we om 14.15u. geland in schiphol, (voor ons was het toen al 20.15u.). Gedurende de vlucht is Jade Belg geworden, en kunnen we dus langs de controle voor EU burgers naar onze aansluitvlucht stappen; De kontrole is hier zeer streng, maar we laten het niet aan ons hartje komen. Hier spreken we de taal en kunnen we ons bij enige discussie dan ook zonder problemen verdedigen. De aansluiting met de cityhopper is redelijk snel en we stappen dan ook om 16.10u. aan boord. Amsterdam Brussel is een vlucht van nog geen 30 minuten en dus komen we om 17.00u. in Brussel aan. We hebben het gehaald! We zijn in Belgie met onze nieuwe dochters. Iedereen is gelukkig en de kinderen, ... die slapen bijna allemaal, ze beseffen het nog niet. De wandeling naar de bagage duurt lang. Ze hadden blijkbaar geen verdere gate gevonden om ons te deponeren. Maar wanneer we aan de bagageband komen, zijn onze koffers net aan het binnenkomen, (dit gaat sneller dan verwacht). Met ons karretje volgeladen, stappen we voorbij de douane, die ons eigenlijk onze koffers wil laten opendoen. Op de vraag of we iets aan te geven hebben, draai ik de slapende Jade naar haar en zeggen we: “enkel onze dochter”. Ze lacht eens vriendelijk en laat ons zonder verder omhaal door de deur naar de aankomsthal stappen.
Daar staat Jesse achter zijn fototoestel, Youri met een smile op zijn gezicht, Wannes en Hanne trekken ook foto’s, Dylan vliegt onmiddellijk rond mama’s nek en de emoties komen los. Nonkel Seppe en Tante Karin staan met Anna en Marie een beetje op de achtergrond, maar al snel zijn ze er ook bij. Dylan neemt de bagagewagen over en dan stappen we allemaal naar de parking, naar de auto en hop naar huis met zijn allen. Wannes neemt het stuur en Jade in haar nieuwe autostoel, is ondertussen wakker geworden en kijkt nieuwgierig naar haar grote broers.
De rit verloopt rustig, en om 19.00u. komen we allemaal eindelijk thuis. Eerst moeten we Jade een flesje geven en dan in haar bed leggen. Dit gaat allemaak zonder slag of stoot. Dan is er tijd voor de jongens en Hanne. Kadootjes worden uitgewisseld. Ja, ze hebben een mooie welkomskaart gemaakt en de ooievaar hangt aan de poort. Dan een hapje eten. Bedankt omama, voor de lekkere soep, de rijst en het brood. Om 22.00u. gaat iedereen slapen. Om 5.30u wordt Jade nog even wakker, maar slaapt uiteindelijk toch tot 6.30u..Om 7.00u. sta ik bij de bakker aan te schuiven voor de zondagse routine, 25 pistolets en 3 (nu 4) croissantjes. Het normale leven kan terug beginnen. Ons gezinnetje heeft er een nieuwe parel bij. Made in China, maar wel met echtheidscertificaat.
Jade je bent van harte welkom en we gaan er met ons allen iets moois van maken.

Jade heeft een zeer onrustige nacht achter de rug als ze ons wakker maakt om 05.45u. Ze is verschillende keren gillend wakker geworden en dat doet onze nachtrust ook geen goed. Na het flesje en een verse pamper kruipen we allemaal nog enkele uurtjes terug. Om 08.45u. maakt mama ons wakker, omdat we ons anders verslapen. Een doucheke brengt papa tot leven en een kakkebroek vrolijkt de kamer ineens op. Met zijn drieën wandelen we rustig naar het ontbijt, waar Jade zich tegoed doet aan een kom rijst met congé en enkele glazen melk en natuurlijk de croissant. Voor mama enkele toastjes met banaan en confituur en de dag kan niet meer stuk. We moeten ons haasten om niet te laat te komen voor het avontuur van vandaag: De hutongs. De traditionele wijk in het centrum van Beijing, waar je kunt zien hoe de mensen hier vroeger moeten geleefd hebben. Na meer dan een uur bussen worden we gedropt op een pleintje achter “the bell house” (aan de andere kant staat “the drum house”) dit is een soort kerkentoren, die aangeeft hoe laat het is. Om de 2 uur wordt er 2 maal gegongd, zodat de mensen niet elk uur uit hun bed gebeld worden, zoals dat bij ons wel eens kan gebeuren. Verder geeft dit aan dat het ergens tussen bijvoorbeeld 23 en 01 uur is, waarmee middernacht bedoeld wordt. Wanneer we uit de bus stappen, worden we bestormd door een hoop venters(sters), die ons allerlei prul proberen aan te smeren, kaarten van de Hutongs, T-shirts van de olympische spelen in 2008, nagemaakte traditionele muziek instrumenten, … en wanneer vriendelijk afwijzen niet helpt, moet je soms eens kordaat nee zeggen en ze wegduwen. De hutongs kan je denkt ik best vergelijken met de gildenstraatjes van bij ons.
Onze wandeling begint in de hutong van de pijp, een klein straatje dat wat weg heeft van “de rue de boucher”. Smal, oud en vuil, zo kan je het het beste omschrijven. De souveniers winkels barsten van de nieuwe souveniers, maar de ramen zijn zo vuil, dat je wel zou kunnen bedenken dat wat er achter ligt zeker oud moet zijn. We kiezen voor de lange wandeling in de Hutongs, dat wil zeggen rond een klein meertje, waar het ene terras na het andere je doet denken aan Sint Anneke. Dit zou ’s avonds de place to be zijn, dan barst het hier van de chinezen en kost het bier duurder dan in het hotel. (dat is een referentie, want in het hotel is het al 30x duurder dan in het normale leven). Mr Liu stoomt met ons rond de vijver, en stuurt ons dan aan de andere kant terug een klein straatje in. De hutong van de hoedenmakers. Anderhalf uur in rondgelopen, maar niet een hoed of hoedenmaker tegengekomen. We krijgen wel een kleine les in huizen herkennen. Op het eerste gezicht, lijken alle ingangen hetzelfde, maar wanneer je dan beter kijkt, zie je dat er huizen zijn waar 2 stenen langs de deur staan, dit zijn de huizen van de beter begoeden. De ronde stenen duiden op militairen en de vierkante op functionarissen of kooplieden. We komen aan bij het oude huis van een van de vroegere ministers van defensie, en daar worden we gewezen op de traptreden voor het huis. 7 treden, dat is al de moeite, want het maximum(alleen voor de keizerlijke familie) bedraagt 9 treden. Boven de deur steken ook nog eens 4 dwarsbalken, die aangeven dat het een rijk huis is. Wanneer we binnengaan, komen we in een wirwar van steegjes. Hier wonen dus nog echt mensen, maar ze zijn op dit moment aan het rusten. Wanneer we in een doodlopend steegje terechtkomen, staat er plots een mopperende vrouw in de deur, die ons zonder pardon naar buiten wijst. Ze komt achter ons aan en is toch op de een of andere manier sneller dan ons om tegen Mr Liu, die buiten was blijven staan, uit te varen dat we teveel lawaai maakten, en dat we in het vervolg moesten verwittigen als we kwamen. We houden de Hutongs voor bekeken en vragen of het mogelijk is dat we iets gaan eten. Mr Liu vindt dit niet zo’n goed idee, en zegt dat we beter eerst naar het zijdestraatje gaan, en daar iets kleins te kopen. Hij zal het wel het beste weten, dus wij met de bus naar het “silk Street”. Dit is sinds maart van dit jaar geen straat meer, maar een building van 5 verdiepen, waar het ene winkeltje naast het andere staat, en de verkoopsters je continue aanspreken om bij hen iets te kopen. “Hey Mister, you want a tie? I make you good price. Very cheap.” Neem maar van mij aan als je dat 100 keer gehoord hebt, dat je ze niet zomaar meer gelooft. Het wordt dus een spel van bieden en kopen.
Het is een leuke ervaring en we gaan met enkele zakjes naar buiten. Terug de bus in naar het hotel, waar we beslissen iets te gaan eten in de bar. Pizza en Won Ton in Soup. Lekker, maar duur. Na het eten willen we eigenlijk terug naar “silk Street” want we hebben nog wat in gedachten. Dus een taxi uitgezocht (de 5de wil ons pas meenemen) en voor 20RMB komen we een kwartiertje later aan. Terug de verkoopsters passeren, bieden en nog eens bieden. Het laatste is te duur, en we hebben nog maar 30RMB om met de taxi terug te gaan. Dat kan geen probleem zijn. Dit is dus wel een probleem, omdat ons hotel in het zuiden van Beijing ligt en er weinig vraag is om terug naar het centrum te gaan, vragen de taxi’s ons het dubbele. Dat willen we niet betalen, dus zetten we er de pas maar in, (zonder plan, maar met een idee, waar het ongeveer is). Een uurtje stappen door Beijing in het spitsuur (18.30 tot 19.30u.) brengt ons terug bij ons hotel. Jade heeft onderweg al wat geslapen en kan dus nog mee gaan eten. Aan tafel is ze toch wat ballorig, en gooit ze van alles op de grond. De grenzen komen er weer aan.
Daarna een bad en een fles. Het slaapritueel wordt voltrokken en na 10 minuten is het stil op kamer 1424. Nog even het vuil van ons afwassen, en dan maar wachten tot we naar huis kunnen bellen om te horen hoe het de jongens is vergaan op hun eerste schooldag. Morgen wordt een rustdag, en zaterdag zijn we vroeg weg. Zo komt er toch een einde aan ons avontuur.

Om 7.30u hangt er een verdacht geurtje in de kamer, en Jade ligt een beetje te mopperen in haar bed. Rara, wat zou dat te betekenen hebben? En ja hoor, het is een goeie kakkebroek, ideaal om een woensdagochtend mee te beginnen. Dus iedereen “rise and shine”. Een fles achteraf kan Jade niet meer tot rust brengen en dus wordt er maar opgestaan in kamer 1424.
Douchen, aankleden en starten naar het ontbijt tegen 08.30u. Daar is het al een drukte van jewelste, de kinderstoelen zijn al allemaal bezet en wanneer we vragen voor een extra stoel, wordt Mr Liu erbij gehaald om even te overtuigen.
Daarna terug naar de kamer voor enkele mails te versturen en dan om 10.00u naar beneden. Vandaag staat het zomerpaleis op het programma, en dat willen we niet missen. Met zijn allen in de bus om een klein uurtje rond Beijing te rijden,want het zomerpaleis ligt volledig aan de andere kant van de stad.
Weer worden we gewaarschuwd voor gauwdieven en vandaag komen er nog eens geldvervalsers bij te pas. Dus iedereen kijkt nog eens extra alles na en dan gaan we op stap.
Het is een echte mooie zomerdag, dus we kunnen het niet beter treffen. Hier en daar krijgen we een woordje uitleg van Mr Liu, over de keizer die gevangen werd genomen door zijn eigen vrouw, en opgesloten werd in het zomerpaleis. (er zijn slechtere plaatsen voor opgesloten te worden, dunkt mij) Het paleis is gebouwd halverwege de 18de eeuw en is door de frans- engelse delegatie in 1860 afgestookt om daarna terug opgebouwd te worden. De keizer Qianlong, heeft redelijk wat verfraaiingswerken aan dit paleis gedaan. Het paleis ligt aan een groot meer, dat uitgegraven is voor de bouw van het paleis. De drukte van de inkom wordt snel vergeten wanneer we de tuin in gaan en langs de verschillende paviljoenen wandelen. De meest rustgevende tuin, is de “garden of harmonous interests”, een gaanderij gebouwd rond een vijver vol lotusbloemen (er staan er maar 2 in bloei) met veel kleine visjes en 1 waterkieken. Hier wordt je opgenomen door de rust en kalmte. Het is dan ook de uitgelezen plaats om de kindjes een hapje en een drankje te geven. We hebben allemaal onze les van gisteren geleerd, en iedereen heeft iets bij voor de kleintjes. We wandelen verder door de mooie tuin en komen via een soort Venetië uit bij het grote meer, waar Mr Liu ons op een drakenboot zet. De meeste kindjes beginnen al moe te worden en een kwartiertje later leggen we aan aan de uitgang van het paleis. Het is genoeg geweest voor de meeste onder ons, ook voor Jade, die vindt dat ze nu staprechten heeft en niet meer in de rugzak wil zitten.
Op de bus wordt nog even nagepraat over de schoonheid van het zomerpaleis en verder valt er links en rechts een oogje toe. Bij het hotel aangekomen gaan we naar de kamer omdat Jade moet slapen. Dat gaat niet helemaal zonder slag of stoot, maar wanneer het ons lukt, blijft ze voor 2,5u onder de wol. We hebben ondertussen een broodje en een kop soep gegeten en ook mama legt zich een kwartiertje op bed. Om 17.30 is Jade en dus iedereen wakker en starten we met het 2de deel van de dag: winkelen in de supermarkt en verder nog maar eens gaan eten in het a la carte restaurant. Mevrouw Gu Wanyu heeft de paspoorten met visum en de adoptiedocumenten klaar en brengt ze ons aan tafel. Iedereen zou kunnen vertrekken, als we een plaats op het vliegtuig hadden, maar daarvoor moeten we nog 3 dagen wachten. Het eten is lekker, maar de kinderen zijn redelijk rumoerig. We stellen vast dat iedereen toch bezig is met het begrenzen van de kinderen, die meer en meer testen wat wel en niet kan.
Morgen gaan we naar de Hutong wijk, een traditionele chinese wijk, om daarna te gaan winkelen in “Silk street”. Il faut préparer de l’argent pour demain, vertelt Mr Liu ons. We zijn eens benieuwd wat dat gaat geven.
De zoo, welke we eerst hadden gevraagd voor vrijdag, hebben we toch maar afgezegd. The lonely planet schrijft hierover: ‘elke diernetuin geeft wel het gevoel van een gevangenis, maar dan deze van Beijing is dan toch voor de terdoodveoordeelden’. Dit is niet wat we willen meegeven aan de kinderen. We zullen wel wachten tot we eens naar Planckendael kunnen gaan. Na het eten nog wat foto’s uitgewisseld met andere ouders en verder heeft Jade zich kostelijk geamuseerd in het bad. Onmiddellijk na de fles is ze gaan slapen tegen 21.00u. Nu gaat papa weer een beetje lezen en dan slapen. Nog 3 keer slapen en we gaan naar huis. Hip hip hoera.

Om 5.30u. staat Jade even op voor een flesje en een verse pamper. Wanneer we haar terugleggen slaapt ze nog tot 7.00u en dan maar even bij papa in bed tot 8.30u.
Het ontbijt is nog geen succes, want Jade vindt het niet lekker. Enkel een croissant en een beetje congé (rijstpap zonder suiker).
Om 10.00u stappen we op de bus voor een bezoek aan het Tien An Men plein en de verboden stad. Jade ziet het volledig zitten en staat als eerste te trappelen om in de rugzak te kruipen. De bus zet ons af op 200m voor het plein om dat het anders te moeilijk is om uit te stappen. Mr Liu maakt nog even enkele duidelijke afspraken. Goed oppassen voor pickpockets! Geen boekjes kopen aan de voorkant van het paleis, deze zijn tot 5x zo duur als aan de achterkant! Geen geld geven aan bedelaars, want anders komt de hele bende op je af en geraak je ze niet meer kwijt! Verder mag je alles fotograferen, behalve de militairen. Dus wij met zijn 20en op stap.
Het Tien An Men plein (=het plein van de hemelse vrede) is 500m breed en 800m lang. Het heeft aan de ene kant een poort, De Poort van de hemelse vrede, en aande achterkant de verboden stad, of het paleis van de keizer. Links staat het parlement en rechts het nationaal museum van China. In het midden staat het mausoleum van Mao, met een lange rij wachtenden, die hem komen bezoeken. Op het plein barst het van de mensen, chinezen, maar ook veel buitenlandse toeristen. We horen zelfs nog iemand nederlands praten. Voorde obelisk staat een podium met verschillende vlaggen, dit heeft te maken met een of ander staatsbezoek dat er aan de gang zou zijn. Normaal hangt er maar 1vlag. Mr Liu vertelt over de studentenrevolutie van 89, toen heeft men op dit plein nog op verschillende mensen geschoten. De internationale gemeenschap heeft toen zeer scherp gesproken, maar verder weinig of niets gedaan. Voor ons staat plots een grote foto van Mao Tse Dong, de eerste president van de volksrepubliek China. Zijn foto hangt boven de ingang van de verboden stad. We steken via een ondergrondse gang de straat over, om dan via een brug het kanaal rond de verboden stad over te steken. Aan de ingang staan op hoge pilaren 2 samengestelde “draken” met hun gezicht naar buiten gericht (het zijn niet bestaande dieren, die er voor moeten zorgen dat de documenten van de keizer niet uit het paleis verdwijnen). Binnen staan er zo nog 2, met hun gezicht naar binnen gericht, die er over moeten waken dat wanneer de keizer er niet is, het volk goed behandeld wordt). De poorten van de stad zijn zeer zwaar en versterkt met een soort klinknagels. Iedereen die ze aanraakt, zal geluk hebben. Dus wij allemaal eens aan die klinknagels komen. De stad is opgebouwd uit 3 verschillende lagen en poorten. In principe mag niemand de stad betreden, buiten enkele hoogwaardigheidsbekleders en ministers. Deze mogen enkel door de eerste poort en indien ze op audientie gaan bij de keizer, ook door de 2de poort. Dan kunnen ze indien het goed weer is tot bij de keizer komen, op zijn terras of als het regent, misschien zelfs tot in zijn eerste bureau. Daarachter ligt zijn bibliotheek en verder nog de “feestzaal” voor de als hij een familiefeestje geeft. Rondom liggen de vertrekken voor bediendes en concubines (gemiddeld een 60 tal). Het totale paleis heeft 9000 (negenduizend) kamers, voor alles en iedereen te voorzien in zijn of haar noden. De keizer heeft 1 koningin en nog eens 3 wettelijke vrouwen en dan zijn concubines. Gemiddeld heeft een keizer tussen de 60 en 100 kinderen. Je vraagt je af wanneer de brave borst nog tijd had om een keizerrijk te regeren. Het paleis is rond 1400 gebouwd onder de Ming Dynastie, toen is ook de hoofdstad van Nanjing (zuidelijke hoofdstad) naar Beijing (noordelijke hoofdstad) verhuisd. Het paleis heeft veel geleden onder het verschuiven van de dynastieën (niet iedereen had evenveel respect voor de bouwwerken van de ander). Maar uiteindelijk is het toch redelijk goed bewaard gebleven.
Er zit enorm veel geschiedenis en symboliek in het bouwwerk (je ziet bijvoorbeeld op veel daken 9 draken staan om de keizer te beschermen. 9 is het hoogste getal in china)
Mao heeft nooit in het paleis gewoond, maar heeft het ook niet vernield. Tijdens de revolutie is overeengekomen met de partij en de ambtenarij dat de stad in vrede zou overgedragen worden, zodat kunst en cultuur toch konden bewaard blijven. Ondanks dat is er toch geplunderd (bijvoorbeeld de blusvaten (zeer grote koperen ketels) en lampen, die met bladgoud belegd waren, staan er nu nog steeds, enkel het bladgoud is eraf gekrabt).
De tocht door het paleis eindigt in de tuin van de keizer, waar het normaal zeer rustig zou moeten zijn (alleen loopt het er nu vol van de chinezen en toeristen), in totaal hebben we toch zeker 2,5u. gewandeld en gekeken. Een mooie uitstap.
Buitengekomen, gaan we opzoek naar de goedkope boeken, die we vooraan niet mochten kopen, maar nu blijkt de politie vandaag juist alle verkopertjes (het zijn over het algemeen jonge kinderen ) weggejaagd te hebben, zodat we geen boek kunnen vinden.
Dan maar op zoek naar onze bus, onderweg worden we aangesproken door mensen die een been missen, of zelfs 2 handen, echte sukkelaars, maar we moeten van Mr Liu keihard zijn en gewoon doorgaan. Na 10 minuten stappen, vinden we de bus en kunnen we aan onze tocht naar het hotel beginnen. Jade was juist in de rugzak in slaap gevallen en wordt niet wakker voor we aan het hotel aankomen. Na een doos met noedels en een pizza, gaan we weer op cadeautjesjacht. Er zijn nog altijd mensen waar we niets voor hebben. Tegen 17.30 komen we na een goede onderhandeling in een boetiekje terug in het hotel aan en nemen we gauw een aperitiefje, want om 18.30 moeten we in het a la carte restaurant zijn voor een gezamelijk diner. Diegene die te laat komt, krijgt niets. Wie komt er dan te laat? Inderdaad, ondergetekende met zijn kroostje. We mogen toch nog aanschuiven en na een heerlijk maal, waar Jade zich meesterlijk heeft misdragen (ze begint ons nu te kennen en heeft drift en spuwbuien) gaan we tegen 20.00u. naar de kamer voor het bed en badritueel. Even papa in bad steken en dan de fles en dan zonder problemen onder de wol. Morgen naar het Zomerpaleis, belooft ook een mooie dag te worden. Als het maar niet zo warm is als vandaag.
In Belgie klinkt ook nog alles goed, enkel dat de school er overmorgen aankomt. We hebben vandaag gehoord dat onze papieren morgen klaar zullen zijn op de ambassade en dat onze vlucht van zaterdag reeds geboekt is (we krijgen goede plaatsen bij de bedjes voor de kinderen).

De grote muur staat op het programma vandaag en dus moeten we goed uitgeslapen zijn. Jade heeft om 5.45u een goede kakkebroek en als die vervangen is en er een flesje ingegaan is, wordt het weer heel stil op kamer 1424 in het Best Western Hotel in Beijing. Om 8.40u.klopt mama op mijn schouder: “als je nog wil douchen, moet je je haasten, want om 9.30u. is het ontbijt gedaan. Dus een snel doucheke en dan naar het ontbijt. We zijn vandaag voor de verandering eens de laatsten van de groep. Wentelteefjes en croissants gaan er bij Jade goed in. Even terug naar de kamer om onze rugzak te pakken en dan hop met zijn allen naar beneden naar Mr Liu, die een busje heeft geregeld om naar de muur te gaan. In het busje is het gelukkig aangenaam fris, want buiten is het meer dan 30°C en dus niet zo fijn. Een beetje file links en rechts, het lijkt wel de ring van Antwerpen. In de bus is het na een tijdje stil, behalve op de 4 de rij, daar is Jade het een beetje aan het uithangen. Op papa’sschoot en dan weer op mama’s schoot. Tegen 11.30 komen we aan de muur en daar is het een drukte van jewelste. Honderden mensen komen en gaan naar beneden en naar boven. Amai, zoveel trappen. Wie heeft dat hier neergezet? De eerste keizer van China, ik vergeet altijd de juiste dynastie, maar als ik het me goed herinner de Tjing dynastie, heeft in 250 voor Christus de muur laten bouwen door zijn onderdanen. Ze hebben er ongeveer 20 jaar aan gewerkt en het wonder is 5000km lang. Na de bouw van deze muur hebben de arbeiders de dynastie afgezet. De keizer zelf was dood en zijn zoon nog niet oud genoeg om zelf te regeren. Een of andere minister moest er de pas inhouden, maar hij is er niet in gelukt, en dus eindigde deze dynastie. De muur was gebouwd om het land te beschermen tegen de tartaren en mongolen uit het noorden.
Van beneden ziet het er een leuke klim uit. Veel trappen, met leuning en af en toe een huisje om te rusten. We mogen van Mr Liu tot 13.30u. vrij op en af naar boven wandelen. Hij raad ons echter aan om niet verder te gaan dan het 5de huisje. Ok, dan starten we maar. Jade in de rugzak en hop met zijn drieën naar boven. Maar, … het is wel een trap, maar met zulk een ongelijke treden variërend tussen 5cm en 55cm, zodat er opgeen enkel moment enige regelmaat in de pas komt. Bovendien is het heet en er is weinig wind. Het gevolg laat niet lang op zich wachten. Je kan papa volgen aan het zweetspoor dat hij achterlaat. Maar we geraken bij het eerste huisje. Op naar het 2de, maar er is iets waar we geen van allen aan gedacht hebben. De hoogtevrees slaagt toe bij mama en Jade. Er zit dus niets anders op dan voorzichtig terug te gaan. Eerst nog even een certificaatje ophalen, om ons heldendom te verzekeren. (Mao heeft ooit gezegd dat hij die de muur beklimt een held is en dus proberen alle chinezen held te worden. Wij ook.) De afdaling valt redelijk goed mee, alleen dat papa nog harder zweet. De mensen gaan zelfs al een beetje aan de kant, goed voor ons want dan gaat het sneller. Beneden drinken we een fruitsapje of 2 en dan kopen we toch maar een nieuwe T-shirt voor papa, want hij moet nog met al die mensen in de bus zitten. Er is nog een papa die hetzelfde voor heeft, dus ook hij wordt in het nieuw gestoken.
Mr Liu heeft voor ons in een restaurant gereserveerd en wanneer we daar aankomen worden we met 19 rond de tafel gezet en wordt ons weer van alles lekkers voorgeschoteld. Het is weer een feest. Na het eten worden we naar de “friendship store” geloodst, waar je allemaal mooie en originele chinese geschenkjes kan kopen. Waarom het ding “friendship store” heet, hebben we nog altijd niet begrepen, want met zulke dure vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
Tegen 15.00u in de bus en met zijn allen naar het hotel. Na 5 minuten is het stil in de bus en de meesten onderons genieten van de verdiende rust, met een korte middagslaap.
Tegen 16.30u. terug in het hotel, en dan gaan we maar een eindje stappen. We hebben nog wat water en cola nodig, en dus gaan we maar naar de supermarkt. Toch niet dezelfde als gisteren zeker? Nee hoor, papa weet er nog een zijn, maar heeft zich al snel van straat vergist en zo komen we op een lokale groentenmarkt uit. Dat is wel gezellig, maar niet echt wat we zoeken. Na een beetje draaien en zoeken, staan we plots voor de ingang van de supermarkt. Toch een goeie papa die dat allemaal kan zonder het te moeten vragen.
In de supermarkt worden we weer aangekeken alsof we van mars komen met een kind op onze rug, maar dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Via weer een andere weg proberen we terug te geraken in het hotel en zo komen we langs de armen wijken van Beijing. Mensen wonen er in tenten of krotten. De wijk ligt juist achter het hotel en zonder omwegen komen we dus terug “thuis”. Dan even naar boven alles wegzetten en de jongens bellen. Daar is alles goed en is het zoals verwacht goed weer.
Om 19.00u gaan we eten en is mevrouw Gu Wanyu aanwezig om onze cadeautjes voor het ministerie en de ambassade in ontvangst te nemen.
Na het eten is het weer bad- en bedtijd, zo gaat dat nu eenmaal met kleine kinderen. Wanneer Jade slaapt, kan papa zijn verslag maken en eens rustig een kopje cappucino drinken. Morgen naar het plein van de hemelse vrede en de verboden stad. Het belooft weer een spannende dag te worden.

De grote muur staat op het programma vandaag en dus moeten we goed uitgeslapen zijn. Jade heeft om 5.45u een goede kakkebroek en als die vervangen is en er een flesje ingegaan is, wordt het weer heel stil op kamer 1424 in het Best Western Hotel in Beijing. Om 8.40u.klopt mama op mijn schouder: “als je nog wil douchen, moet je je haasten, want om 9.30u. is het ontbijt gedaan. Dus een snel doucheke en dan naar het ontbijt. We zijn vandaag voor de verandering eens de laatsten van de groep. Wentelteefjes en croissants gaan er bij Jade goed in. Even terug naar de kamer om onze rugzak te pakken en dan hop met zijn allen naar beneden naar Mr Liu, die een busje heeft geregeld om naar de muur te gaan. In het busje is het gelukkig aangenaam fris, want buiten is het meer dan 30°C en dus niet zo fijn. Een beetje file links en rechts, het lijkt wel de ring van Antwerpen. In de bus is het na een tijdje stil, behalve op de 4 de rij, daar is Jade het een beetje aan het uithangen. Op papa’sschoot en dan weer op mama’s schoot. Tegen 11.30 komen we aan de muur en daar is het een drukte van jewelste. Honderden mensen komen en gaan naar beneden en naar boven. Amai, zoveel trappen. Wie heeft dat hier neergezet? De eerste keizer van China, ik vergeet altijd de juiste dynastie, maar als ik het me goed herinner de Tjing dynastie, heeft in 250 voor Christus de muur laten bouwen door zijn onderdanen. Ze hebben er ongeveer 20 jaar aan gewerkt en het wonder is 5000km lang. Na de bouw van deze muur hebben de arbeiders de dynastie afgezet. De keizer zelf was dood en zijn zoon nog niet oud genoeg om zelf te regeren. Een of andere minister moest er de pas inhouden, maar hij is er niet in gelukt, en dus eindigde deze dynastie. De muur was gebouwd om het land te beschermen tegen de tartaren en mongolen uit het noorden.
Van beneden ziet het er een leuke klim uit. Veel trappen, met leuning en af en toe een huisje om te rusten. We mogen van Mr Liu tot 13.30u. vrij op en af naar boven wandelen. Hij raad ons echter aan om niet verder te gaan dan het 5de huisje. Ok, dan starten we maar. Jade in de rugzak en hop met zijn drieën naar boven. Maar, … het is wel een trap, maar met zulk een ongelijke treden variërend tussen 5cm en 55cm, zodat er opgeen enkel moment enige regelmaat in de pas komt. Bovendien is het heet en er is weinig wind. Het gevolg laat niet lang op zich wachten. Je kan papa volgen aan het zweetspoor dat hij achterlaat. Maar we geraken bij het eerste huisje. Op naar het 2de, maar er is iets waar we geen van allen aan gedacht hebben. De hoogtevrees slaagt toe bij mama en Jade. Er zit dus niets anders op dan voorzichtig terug te gaan. Eerst nog even een certificaatje ophalen, om ons heldendom te verzekeren. (Mao heeft ooit gezegd dat hij die de muur beklimt een held is en dus proberen alle chinezen held te worden. Wij ook.) De afdaling valt redelijk goed mee, alleen dat papa nog harder zweet. De mensen gaan zelfs al een beetje aan de kant, goed voor ons want dan gaat het sneller. Beneden drinken we een fruitsapje of 2 en dan kopen we toch maar een nieuwe T-shirt voor papa, want hij moet nog met al die mensen in de bus zitten. Er is nog een papa die hetzelfde voor heeft, dus ook hij wordt in het nieuw gestoken.
Mr Liu heeft voor ons in een restaurant gereserveerd en wanneer we daar aankomen worden we met 19 rond de tafel gezet en wordt ons weer van alles lekkers voorgeschoteld. Het is weer een feest. Na het eten worden we naar de “friendship store” geloodst, waar je allemaal mooie en originele chinese geschenkjes kan kopen. Waarom het ding “friendship store” heet, hebben we nog altijd niet begrepen, want met zulke dure vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
Tegen 15.00u in de bus en met zijn allen naar het hotel. Na 5 minuten is het stil in de bus en de meesten onderons genieten van de verdiende rust, met een korte middagslaap.
Tegen 16.30u. terug in het hotel, en dan gaan we maar een eindje stappen. We hebben nog wat water en cola nodig, en dus gaan we maar naar de supermarkt. Toch niet dezelfde als gisteren zeker? Nee hoor, papa weet er nog een zijn, maar heeft zich al snel van straat vergist en zo komen we op een lokale groentenmarkt uit. Dat is wel gezellig, maar niet echt wat we zoeken. Na een beetje draaien en zoeken, staan we plots voor de ingang van de supermarkt. Toch een goeie papa die dat allemaal kan zonder het te moeten vragen.
In de supermarkt worden we weer aangekeken alsof we van mars komen met een kind op onze rug, maar dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Via weer een andere weg proberen we terug te geraken in het hotel en zo komen we langs de armen wijken van Beijing. Mensen wonen er in tenten of krotten. De wijk ligt juist achter het hotel en zonder omwegen komen we dus terug “thuis”. Dan even naar boven alles wegzetten en de jongens bellen. Daar is alles goed en is het zoals verwacht goed weer.
Om 19.00u gaan we eten en is mevrouw Gu Wanyu aanwezig om onze cadeautjes voor het ministerie en de ambassade in ontvangst te nemen.
Na het eten is het weer bad- en bedtijd, zo gaat dat nu eenmaal met kleine kinderen. Wanneer Jade slaapt, kan papa zijn verslag maken en eens rustig een kopje cappucino drinken. Morgen naar het plein van de hemelse vrede en de verboden stad. Het belooft weer een spannende dag te worden.

Vandaag hebben we onze eerste natte bed gehad, dus om 6.45u. is iedereen al druk in de weer om alles op orde te krijgen.
Aan het ontbijt zijn we zoals gewoonlijk de eersten enkel Mr Liu is niet te verslaan, maar hij is dan ook een oud militair (sinds 3 jaar met pensioen). Jade vindt het ontbijt lekker, dus kunnen wij wat langer blijven zitten, maar de luide muziek drijft ons vroeger dan nodig naar buiten. Om 08.30u naar de supermarkt voor melk, pampers, water en Cola. Mr Liu loopt met ons mee en vertelt een en ander over Beijing en over zichzelf. In de supermarkt weer luide muziek en nog niet te veel mensen. Chinezen kennen wel het weekend, maar alles is gewoon open, enkel de ambtenaren werken niet. Het belooft in elk geval een zeer warme dag te worden, men verwacht temperaturen van boven de 33°C. En blijkbaar hebben we ook de vochtigheid van NanChang meegebracht, want het is al luchthappen geblazen vanaf we de deur uitkomen. Terug in het hotel, even alles wegzetten en dan starten naar de vlooienmarkt. Deze markt wordt enkel in het weekend gehouden en zou bekend moeten zijn. We worden nog eens extra gewaarschuwd voor Pickpockets en dan is het afdingen geblazen in het chinees. Jongens, jongens wat kunnen die een mens in het zak zetten. Stukken van 900RMB worden verkocht voor 90RMB (en dan verdienen ze er nog aan). Iedereen heeft de pret van zijn leven. Jade slaapt, mama mag kiezen en zeggen wat ze mooi vindt en papa mag lekker “commercen” met de chinezen. Dit gaat de hele dag door met enkele op de middag een uurtje eten in het restaurant. Om 17.00u wordt alles opgebroken en worden de laatste deals gesloten, maar dan is het toch tijd om de schade op te nemen. Een serieuze hap uit het budget is toch opgegaan aan vlooienmarkt. Geen nood, we passen de volgende dagen wel op om toe te komen tot thuis.
In het hotel is het gelukkig frisser en kunnen we terug ademen. Jade wordt wakker wanneer we de hotel kamer binnen komen en is goedgezind. Dus spelen maar papa en mama. Ondertussen toch even met de jongens bellen, daar is alles ok, zelfs het weer in Belgie blijkt te beteren. Wacht maar, als wij thuiskomen is er een hittegolf. Dit is onze laatste zondag in China voor een lange tijd en dus nu kunnen we eindelijk aftellen. Het hotel valt wel mee, maar het is en blijft een hotel. Toen we op de middag even naar de kamer gingen voor een verse pamper (ook voor Jade), werd er plots gebeld en stond Yannick plots voor de deur. Yannick is iemand die sinologe is en nu een extra cursus volgt van enkele weken aan de unief van Beijing. Ze chat af en toe met Myriam en dus zo ver van huis is het voor iedereen fijn om nog een vlaamse stem te horen in deze miljoenen stad. We hebben wat gepraat en zijn dan terug vertrokken voor onze vlooientocht.
Het buffet vanavond was bijna hetzelfde als gisteren, dus ok maar niet speciaal. Morgen wordt een zware dag, want dan gaan we muur beklimmen. Tijd dus voor enkele uurtjes rust.
Jade ligt al lekker te slapen en nu gaat papa dat ook maar doen.

Iedereen blijft slapen. Het is al 7.20u. en ik sta dan maar op voor een doucheke. Wanneer ik er onderuit kom, zijn de dames eindelijk wakker. Om 8.00u naar het ontbijt buffet. Onze zakken goed volgstoken met brood en cornflakes, zoals de hollanders in halfpension doen. Dan terug naar de kamer om de valiezen te pakken. Dat gaat sneller dan verwacht, en wanneer we om 09.55u. naar de speelruimte gaan, zijn er die nog sneller zijn geweest. We moeten de koffers tegen 11.30 op de gang zetten, dan worden ze opgehaald door de piccolo’s. Wat moeten we de volgende 1,5 u nog gaan doen? Zullen we proberen of Jade nog wil slapen? Goed geprobeerd papa, maar dat moet niet. Misschien lust ze een doos noedels met vlees? En ja hoor, die gaat er integraal in. Om 11.30u is er heibel op de gang, omdat er dingen ontbreken in de kamers naast ons. De Trainee wordt er bijgehaald en uiteraard Mr Liu. De ontbrekende afstandsbediening is snel terug boven water, maar het boek van NanChang zal toch moeten vergoed worden. Wanneer er beweerd wordt dat dit boek er niet was, heeft men er geen oren naar.
Wij naar beneden, afrekenen is de boodschap. Een eerste rekening valt mee, maar wanneer er discussie ontstaat over een boek dat vermist wordt, haal ik Mr Liu erbij, en vertel dat ik niet bereid ben om hiervoor te betalen. Het boek is nooit in onze kamer geweest, dus kan het er nu ook niet zijn. Uiteindelijk blijken er 4 kamers zonder boek te zijn en de hotel manager laat het ook voor wat het is. Dus niemand moet extra 82 RMB betalen voor een boek dat er nooit was. Goed geluimd stappen we om 12.20u. op de bus naar Nanchang Airport, om onze vlucht van 14.50 te halen. Ruim op tijd zou ik stellen, maar je weet hier nooit met het verkeer. Om 13.00u aangekomen op de vlieghaven kunnen we redelijk snel inchecken. Geen discussies over teveel of te zware koffers, dus dat zit wel goed.
Om 14.20u. boarden, maar er is nog geen vliegtuig. Iedereen wordt een beetje zenuwachtig. Om 14.45u. rolt onze vlieger binnen en wordt hij opnieuw volgetankt en komt er een nieuwe crew aan boord, en om 14.11u. staan we aan het begin van de startbaan met brullende motoren. Het moment van de waarheid is aangebroken voor onze dochters, ze verlaten hun geboortestreek en worden vandaag 1800km verder in de hoofdstad neergepoot, om dan volgende week nog eens 8000km verder naar Belgie te vliegen. Ze vinden het allemaal ok, en niemand protesteert bij het opstijgen. Jade vindt het geweldig om de grond te zien verdwijnen, maar vanaf 3 a 400 m deinst ze elke keer terug achteruit als ze naar buiten kijkt. Aan de andere kant wil ze wel elke keer terug gaan kijken. Ze wil gedurende de hele vlucht niet slapen en is enkel op het laatste, bij de landing wat ballorig. Eens uit de vlieger wil ze stappen en kijken. We halen onze bagage op en wandelen zonder problemen voorbij de douane.
Daar staat mevrouw Gu Wanyu ons op te wachten. Wat is ze toch blij dat ze ons ziet. In een sneltreinvaart worden we door de hall van Beijing Airport de parking op geloodst, onze bagage mogen we daar laten staan, daar wordt voor gezorgd. Wijzelf stappen op een mooi modern busje en worden met de nodige uitleg van Wanyu naar ons nieuwe verblijfplaatsje “Best Western Beijing” gebracht.
Beijing blijkt een stad te zijn met iets meer inwoners dan NanChang. 15 mio chinezen in één stad. Je merkt aan de wegen en het verkeer dat je hier dichter bij de wetgevende macht zit, er is minder chaos en meer orde. Om 18.30u. komen we aan het hotel. Ziet er best fraai uit. Maar ook hier is het weer heet. Heet is meer dan 30°C, maar het is hier niet zo vochtig, en dat scheelt. Het hotel is groot en zo ook de kamers. Om 19.10u gaan we naar beneden om te eten. Dit is een ander soort buffet, dan dat van de vorige dagen. Lekker en gevarieerd. Dus iedereen eet met smaak en wanneer we dan om 20.00u naar boven gaan, steken we de dames in bad en maken een fles klaar om zo tegen 20.45u. Jade onder de wol te steken. 1 minuut later slaapt ze als een roos. Nog even naar het thuisfront bellen en dan hop reisverslag schrijven, en dan slapen.

Vanochtend lekker lang geslapen tot 07.15u. Jade wordt weer ongelooflijk goedgezind wakker en is direct actief. Ze wil een fles en vooral wil ze lopen. Ze heeft ondertussen ontdekt dat ze aan de hand kan stappen en dit is de sensatie van ’s morgens tot ’s avonds. (Ze is eigenlijk nog net iets te klein, en daarom lopen we continue een beetje gebogen. Ik verzeker jullie dat ik het ondertussen al serieus in mijn rug heb.).
Aan het ontbijt ontdekt mama dat er iets niet pluis is met haar maag, waardoor de maaltijd af en toe onderbroken wordt met een bezoek aan het kleinste kamertje. Mr Liu staat er echter op dat iedereen om 09.30u.mee gaat naar het politie commissariaat om het paspoort van de kinderen op te halen. Ziek zijn is geen reden voor Mr Bruce en dus stappen we om 09.30u terug in de bus voor een heerlijke slingertocht door de jungle van Nanchang. Om 09.55u zijn we aan het politiebureau en een kwartiertje later heeft iedereen het paspoort van zijn dochter gekregen, nagekeken en goedbevonden. Dan terug in de bus om een lange wandeling te gaan maken in een speciaal park voor kinderen.
Bij de ingang van het park, ziet het er veelbelovend uit, veel kinderen, een gezellige drukte en een goede sfeer. Na het passeren van een origineel chinees orkest en een groep Tai Chi beoefenaars, komen we aan bij een drakenmolen, met draken kano’s. Mr Bruce staat er bij te glunderen alsof hij het er zelf heeft neergezet. Bij navraag willen er wel enkele ouders met hun kinderen eens een rondje varen. De anderen worden meegetroond naar een lokale kunstenaar, die tekeningen maakt op aanvraag. En ook hier is weer interesse van de ouders. Uiteindelijk heeft iedereen wat hij wil, en gaan we nog 200m verder tot …. aan de uitgang van het park, waar de bus weer op ons staat te wachten. Ook deze wandeling was een teleurstelling vanwege het korte karakter. We kijken vanaf morgen uit naar iets meer cultuur en uitdaging in Beijing.
Terug in het hotel slaapt Jade op mijn arm, en gaan we maar naar de kamer. Tegen 13.00 is iedereen weer wakker en wel voor een laatste warme maaltijd. Een zeer matige ervaring trouwens, maar alles blijft op zijn plaats en dus kunnen we eindelijk eens wat gaan verbroederen met de andere koppels. Op onze verdieping is er een speelruimte voor kinderen, en daar zitten verschillende koppels bij te praten. Er worden weetjes en ervaringen uitgewisseld, en iedereen is blij met elke vooruitgang die er gemaakt wordt. (en neem maar van mij aan dat er deze dagen zeer grote stappen gezet worden door alle kinderen). Om 15.00u is het tijd voor een wandeling langs de rivier vinden mama en papa, en dus rugzak aan en vertekken. Heel ver geraken we niet, want Jade valt na een kwartiertje al in slaap. Dan maar terug naar het hotel. Jade in bed en papa naar de winkel voor iets te kopen om morgen middag niet dood te gaan van de honger. We moeten tegen 11.30u uit de kamer en om 12.00u afrekenen om tegen 12.20u in de bus te stappen naar Nanchang Airport. Om14.00u vertrekken we naar Beijing.
Om 18.20u worden we door Mr Liu opgewacht in het á la carte restaurant van het hotel, om ons laatste avondmaal te gebruiken, maar Mr Liu zou Mr Liu niet zijn, als hij geen opdracht zou hebben voor ons. Allemaal eerst SchengenVisum invullen en dan pas eten. Zeer lekker trouwens, al is het niet altijd duidelijk wat waar inzit. Voor de kinderen is dit uiteraard geen succes, maar dat compenseren we daarna wel met een lekkere fles na het bad.
Jade is uitgeteld om 20.30u en gaat gemakkelijk slapen hoewel ze meer en meer streken krijgt. Ach ja, het is en blijft een klein meisje. De manieren zullen we thuis wel leren.
En nu slapen, want morgen zijn we hier weg.

We hebben een rustige nacht achter de rug, en Jade wordt om 06.45u. wakker en wil een fles.
Om 07.30u zitten we met zijn drieën aan het ontbijt, maar dat is hetzelfde als gisteren en dus zijn we redelijk snel weg, op zoek naar 10.00u, omdat we dan een bezoek gaan brengen aan een park.
Inderdaad, om 09.45u komen we Mr Liu tegen in de lobby, die ons vertelt dat er vandaag een grote wandeling op het programma staat. Klinkt voor ons allemaal als muziek in de oren, na zo 4 dagen hotelkamer en beperkte wandelingen in de buurt, kijken we uit naar een voormiddag actie.
We worden om 10.00u in de bus gestoken en slingeren weer door het verkeer naar een tuin, op 30 minuten rijden van het hotel. De tuin en woning blijkt een overblijfsel te zijn van een van de zonen van een keizer uit de Ming dynastie. Het is een zeer rustige tuin, met verschillende paviljoentjes en vijvers. De bewoner schijnt ook nog kunstenaar geweest te zijn en heeft een heleboel mooie, maar eentonige schilderijen gemaakt. Na een uurtje wandelen met zeer weinig uitleg, want Mr Bruce, onze lokale gids kent eigenlijk niet genoeg van de achtergrond van dit park, belanden we in de souvenirshop, waar we uiteraard iets moeten kopen. Scherpenheuvel is er niks tegen.
Om 11.30 zijn we buiten, en gaan we naar een volgend park. Wanneer we vragen hoe het met eten zit, schrikken beide heren (Mr Bruce en Mr Liu) een beetje,hier hadden ze duidelijk niet aan gedacht. Mr Liu valt snel terug op zijn pootjes en bedenkt een restaurant tegenover de ingang van het park. We kunnen snel iets uithalen voor de kinderen als we willen en dan verder, of hebben de ouders ook honger? Natuurlijk, dus met zijn allen in een grote zaal van het restaurant een uurtje schransen, om dan blijgezind om 13.30 aan onze lange wandeling in het park te beginnen. Het is een zeer mooie ingang van het park, een oprijlaan van ongeveer 500m in het meer,met een mooie brug, aan het einde is de ingang van een Taoistische tempel, maar deze zou nog in aanbouw zijn en dus wandelen we de volle 500m terug. Mr Liu die al aan zijn chinese tenen voelt dat er frustratie is onder ons, vraagt of we misschien wat in de schaduw aan het meer willen blijven zitten, om even op adem te komen. Bruce daarentegen is al vooruitgelopen naar de bus, maar moet met een lang gezicht vaststellen dat we niet meer vooruit willen. Hij legt zich daar uiteindelijk bij neer, maar om 14.05u. staan we toch allemaal weer aan de bus, voor een gekkenrit naar het hotel.
Jade valt op mijn arm in slaap op 3 minuten van het hotel, dus zit er niets anders op dan haar nog maar even in bed te leggen. Om 17.15u. word ik ook terug wakker, samen met mijn kleine dochter. We trekken de rugzak aan en gaan nog maar eens wandelen in de buurt, opzoek naar nieuwe kleertjes en schoenen die NIET piepen voor Jade. 2 t-shirten en een paar schoenen later, gaan we naar een supermarkt aan de overkant van de rivier, voor wat kleine inkopen. De tijd uit het oog verloren en genoten van de fijne wandeling in de stad, die we toch al een beetje kennen, komen we te laat (18.45u.) voor het diner met de groep in het chinees restaurant. Dit is wel gezellig, zo met alle koppels en kinderen samen aan 2 tafels. Er wordt goed gelachen en bijgepraat, vooral over de vooruitgang die de kinderen deze week al hebben gemaakt. Iedereen is het er roerend over eens, sinds vandaag begint pas de eerste communicatie met de kinderen. Ze verstaan al een beetje wat we zeggen (bedoelen).
Jade heeft niet zo heel goed gegeten, maar wanneer de watermeloen passeert, haalt ze snel haar schade in.
Na de fles wordt er nog even gespeeld en naar het thuisfront gebeld, en om 21.30u gaat Jade het bed in, want morgenvroeg om 9.30u gaan we naar de politie en daarna gaan we opnieuw een lange wandeling maken in een ander park. Waarschijnlijk zullen we tegen 13.00u terug in het hotel zijn, maar dat zien we morgen dan wel weer.

Gistermiddag zijn we na het slapen nog enkele uurtjes gaan stappen in de stad.
NanChang is een middelgrote stad (ongeveer 3 mio inwoners) maar,zo ontzettend smerig en arm. De huizen zijn middeleeuws opgebouwd en de steegjes zijn zeer smal en smerig. Stinken doet het hier overal, behalve aan de rivier.
Vanaf ’s morgens vroeg zie je de smog over de stad en zelfs als het waait blijft alles stinken naar uitlaatgassen en rottigheid. Geen goede plaats om te gaan joggen.
We zijn dus met Jade in de rugzak vertrokken en via de steegjes terchtgekomen in een chinese buurt, waar gewone mensen inkopen doen. Dit is dag en nacht verschil met WAL-MART. We zijn een schoenwinkel binnen gestapt en hebben daar voor Jade haar eerste stapschoentjes gekocht. (18 RMB). Ik kon het niet over mijn hart halen om hiervan af te dingen. We hebben ons laten vertellen dat een chinese handarbeider ongeveer 600 a 800 RMB per maand verdiend en een bediende ongeveer 1100 tot 1500 RMB (10 RMB = 1 Euro)
Jade was uiteraard fier op haar schoenen en heeft aan iedereen laten horen dat het zo is. De mensen kijken naar ons, komen allemaal aan haar voelen en beginnen tegen ons in het chinees te praten. Ik versta ze wel, maar begrijp er niks van.
We zijn ook nog even naar de apotheker geweest voor een doosje pillen tegen de krampjes voor haar, maar daar zijn we niet uitgeraakt. Met de nodige gebaren en geluiden hebben we het geprobeerd, maar elke keer kwamen ze met iets anders af, dus maar niet mee genomen.
In China kan je best niet ziek worden, in een van de huizen in de steegjes zagen we 5 ziekenhuisbedden staan, waar mensen in liggen met serum in hun armen en zij liggen evengoed achter het venster als de levende kikkers 2 deuren verder, waar je verse kikkerbilletjes kan eten. Ziek worden willen we niet. Dus geen rare uitspattingen.
Tegen 18.30 zijn we gaan eten, en daarna in bad en gaan slapen.
We zitten er eigenlijk alle 3 een beetje door. De warmte, het weinig slapen, de emoties, de voorkeur van Jade, dit alles samen is voor ons een goede aanleiding voor een avondje bijpraten.
’s Morgens om 5.30u is Jade paraat en staan we dus maar met zijn drieën op. Douchen, aankleden en ontbijten. Vandaag is de grote dag, want we gaan naar het weeshuis, waar de kinderen vandaan komen en we gaan ook naar de plaatsen waar ze gevonden zijn.
Om 09.00u mogen we onze kadootjes voor de directeur en de kleertjes voor het weeshuis afgeven bij Mr Liu, die zal zorgen dat alles met de nodige eer en traditie op de juiste plaats komt. Verder zijn er nog wat kosten verbonden aan deze extra uitstap en die worden vooraf goed besproken met Mr Liu, zodat we niet voor verrassingen komen te staan. Afspraak is 500 RMB per meereizend gezin voor het weeshuis en dan nog een 320 RMB voor de bus.
De reis gaat naar het oosten richting Fuzhou (lees foe’djouw) en zal ongeveer 2 uur duren. Na 10 minuten vragen we om de airco aan te zetten, want het is niet te harden van de drukkende hitte in de bus. Over een slingerende, hobbelende en stotende weg, scheuren we langs links en rechts voorbij allerlei soorten voertuigen, waarvan ik weet dat ze niet veilig zijn. Al meerijdende, kom je tot de conclusie dat er toch een bepaalde orde in de chaos zit, maar buiten het feit dat iedereen naar iedereen toetet en niemand er naar luistert, ben ik toch blij dat we veilig aan het weeshuis toekomen.
We worden door de directeur en enkele opvoedsters aan de voordeur opgewacht. Daar krijgen we weer een ander verhaal te horen over de herkomst van de kinderen en de plaats van vinden. Kinderen die volgens de eerste berichten altijd in een pleeggezin hebben gezeten, blijken nu altijd in het weeshuis te zijn geweest. Kinderen die eerst in Fuling gevonden zijn,blijken nu plots voor de poort van het weeshuis gevonden te zijn. Allemaal stukjes van de puzzel, die we straks nodig hebben om de vragen van onze dochters te kunnen beantwoorden.
We mogen van de buitenkant van het weeshuis en van de directeur en enkele opvoedsters foto's maken, maar wanneer we naar binnen mogen, wordt er gevraagd geen foto’s meer te maken.
Je wil dit ook niet fotograferen. De geur van uitwerpselen slaat je in het gezicht vanaf dat je de deur passeert. Aan alle kanten staan grotere of gehandicapte kinderen je vriendelijk, maar droevig aan te kijken. Chinees is op zich al geen vriendelijke taal om te horen spreken, maar zeker niet in een kale gang, waar alles nog eens extra weerklinkt. De trap op en naar de slaapzalen dan maar. Per kamer staan er 9 bedjes met een pluche knuffel boven geknoopt. Ze mogen er naar kijken. De kinderen liggen op rieten matjes, op een rasterwerk met een dekentje. Ze slapen of kijken wat braaf rond. 1 opvoedster per kamer houdt de bende in bedwang. De kinderen dragen allemaal een broek zonder kruis, en wat loopt, dat loopt. Er wordt wel heel regelmatig gemoppert tegen de kinderen (volgens Mr Liu) en af en toe met een zwabber onder de bedjes gezwabberd. Dit is schrijnend. Er wordt ons verteld dat dit een goed en modern weeshuis is, we willen ons de oude en slechte niet voorstellen. Hierna gaan we naar een speelzaal, waar 6 opvoedsters vriendelijk lachen en sommige van de kinderen proberen aan te halen. Alle kinderen blijven liever bij hun nieuwe ouders zitten, godzijdank voor ons.
Terug buiten worden we in de bus gestoken en naar het 2de weeshuis van Fuzhou gebracht, waar Jade gevonden is. Enkele foto’s en een flesje met zand later zijn we al weer onderweg naar de volgende vindplaats. Ook daar weer snel wat foto’s en dan hop de directeur terug afzetten aan het weeshuis. Mr Liu stelt voor om in Fuzhou te gaan eten in een goed restaurant.
Goed plan en nog lekker en betaalbaar ook. Wel pikant en erg levendig. De chinezen zijn niet echt de meest smakelijke mensen om rond je aan tafel te hebben. Ze rochelen, spuwen en laten boeren aan tafel.
Dan terug in de bus voor een slingerende, hobbelende en stotende rit terug naar het hotel. Jade heeft zowel op de heenweg als op de terugweg geslapen als een roos. Wat een voorbeeldige dochter hebben wij toch.
In het hotel gaan we ons een half uurtje verfrissen om dan nog even voor het avondeten een “frisse” neus te gaan halen en wat foto’s te trekken. Jade vindt de rugzak een magnifieke uitvinding en heeft pret voor 10.
Aan tafel is het weer hetzelfde eten, maar dan anders gepresenteerd. Jade en Myriam vinden dit ok, maar voor mij is het echt genoeg geweest. Morgen wil ik iets anders eten.
Terug op de kamer gaat Jade in bad en dan nog een fles en het bed in. Wat een succes. Ook vandaag zonder mopperen of commentaar onder de wol. Myriam gaat om 22.00u. slapen, maar ik moet en zal mijn verslag vandaag nog afhebben, want morgen is er weer vanalles anders te beleven en te schrijven

Op de middag gaan we eten in een Chinees restaurant (wat had je anders gedacht). Lekker voor mij en Jade, minder voor Myriam, dus morgen doen we westers buffet.
De middag hadden we vrijaf dus zijn we gaan wandelen in de stad. Met een temperatuur van 29° C en een vochtigheid van boven de 80% is wandelen een hele opgave.
Het is niet zo evident om de straat over te steken, want als voetganger heb je blijkbaar geen rechten in dit land. Dus aan de kant van het hotel gebleven en daar een steegje ingeslagen. Blijkt er nog een originele Boedistische tempel met toren en gebedshuizen te staan. Jade in de rugzak vindt dit een zeer goed idee en heeft op alles en iedereen commentaar. We zijn uiteraard een bezienswaardigheid binnen een attractie.
Jade is geboren in het jaar van de aap en wanneer we een winkel binnenstappen waar men zijdeschildert en borduurt, komen we buiten met een mooie aap als resultaat. Ons eerste souvenir is dus binnen.
Fruitpap is geen succes, dus mag mama die op eten.
’s Avonds na het eten (19.30u) is het buiten al donker (we zitten hier op de 28ste breedtegraad, dit is ter hoogte van Cairo in Egypte en dus de avonden zijn een heel stuk korter dan bij ons) en gaan we maar naar boven, Jade valt om van de slaap, zelfs een bad kan haar vandaag niet bekoren. Ze valt onmiddellijk in slaap om 20.20u
Dat is uiteraard het moment voor ons om naar het thuisfront te bellen. Skype is een zeer goedkope en gemakkelijke oplossing. Aan te raden aan iedereen die op reis gaat of goedkoop wenst te bellen.
Om 22.00u gaat het licht uit en proberen we te slapen.
De nacht is rustig, en Jade begint om 05.30u iedereen wakker te maken. We proberen haar bij ons in bed te nemen, maar ze is te actief en wil met alle geweld opstaan en een fles drinken.
Na een doucheke zijn we er helemaal klaar voor en gaan we tegen 7.30u ontbijten.
Om 10.00u worden we door Mr Liu in een taxi gestopt, met als eindbestemming WAL-MART. Jongens, jongens wat een ongelooflijke chaos is dat verkeer in China. De supermarkt is iets drukker dan verwacht op een doordeweekse dinsdagochtend. Via een roltrap wordt je naar de 3de verdieping geleid, aan de kant staan dames in megafoons de koopjes van de dag of de week aan te prijzen. Als je dus niet uitkijkt, ben je voor de rest van de week potdoof. Jade heeft gelukkig geen last van taxivrees of drukte in de supermarkt. Ze slaapt in mijn armen en wordt pas wakker als we aan de uitgang zijn. Ze trekt op haar vader, want ze vindt het winkelen duidelijk niet interessant.
WAL-MART is niet wat we gehoopt hadden. Weinig of geen kinderkleding. Wel broeken met een split om zonder pamper gedragen te worden. Dit is niet wat we nodig hebben. Schoenen maat 14, dat is belangrijk maar nergens te vinden.
Dus terug in de taxi en hup naar het hotel.
Zoals gisteren afgesproken “Westers” buffet. Gestoomd ei, gebakken rijst en gebakken lotus wortels is inderdaad wat ik me had voorgesteld. Nanchang is goed voor de lijn. Jade eet echter zeer goed.
Wanneer we boven komen, blijkt de eerste kakkebroek een feit te zijn. Dit heb ik eigenlijk niet gemist sinds de jongens klein waren, dus mag mama het oplossen.
Als we Jade in haar bedje leggen, valt ze redelijk snel in slaap en kunnen wij ook wat rusten en ons dagboek bijwerken. We zullen nog wat mails naar de jongens schrijven en verder een boekje lezen.
Foto’s op het internet plaatsen is niet zo simpel als we dachten, dus daar moeten we een andere oplossing voor zoeken.
Tijd voor papa om zijn mooi boek van China verder te lezen en mama om wat jetlag weg te slapen.

Na een ongelooflijke nachtrust, iedereen heeft zeer goed geslapen, worden we om 06.00u gewekt door de morning call van het hotel. We, Myriam en ik beginnen onze vakantie dus vroeg, Jade slaapt nog rustig verder, zodat we tijd hebben om ons aan te kleden en te wassen.
Jade wordt blijgezind wakker en is vanaf het eerste moment in topvorm. Dus we starten dan maar onmiddellijk naar het ontbijt. Dit is pas om 7.00u open, dus moeten we wachten.
Het is een chinees ontbijt met engelse inslag.
Frietjes, spaghetti, worstjes, spek en eieren en natuurlijk chinese dingen die naar niets specifiek smaken, soyamelk, zeer zoet brood en vanalles dat we niet kenden en niet lekker rook, dus niet geprobeerd.
Om 7.45u worden we beneden opgewacht door Mr Liu en Mr Bruce (de lokale gids).
“Hurry, we have to hurry, because we are the first one for the interview”. In een veel te warme bus worden we door het verkeer geslingerd. De chauffeur is redelijk assertief in zijn manier van rijden, dwz hij heeft op alles en iedereen voorrang. De toeters rondom ons bewijzen dat we het zeer goed doen.
In het adoptie bureau, worden we verwacht door de directrice, om uitleg te geven waarom we eigenlijk China gekozen hebben als adoptieland, en of we Jade ooit zullen achterlaten en misbruiken. “do intend to abandon or abuse your daughter?”, wat moet je daar op antwoorden? Nee natuurlijk. Moeten allemaal onze handtekening of voetafdruk plaatsen.
Verder is het een erezaak meet uitwisselen van cadeaus. Chocolade is OK. Dan worden we verwacht bij de financiële directeur van het adoptiebureau. Dit is een dure ochtend geweest. $3000 voor het weeshuis, $380 voor adminstratie en verder nog 20RMB voor god weet wat en nog eens 20 RMB voor een familie foto, om op de notaris akte te kleven.
Daartegen loopt het adoptiebureau vol met amerikanen die na ons mogen interviews doen. Wat een drukte.
Blij dat we ons boeltje kunnen pakken en verder gaan. “hurry, hurry, we have to be on time with the notary”, dus wij teug in de nu afgekoelde bus op naar de notaris. Daar mag je uiteraard weer een kwartiertje wachten om dan een voor een op te draven om nogmaals je verhaal te doen, $300 en 420RMB voor de notaris achter te laten. Voor het fototoestel van het weeshuis, moeten we ook 100RMB betalen.
We kunnen enkel vaststellen dat alle officiële mensen waar we mee praten zeer vriendelijk en begaan zijn met hun werk, en dat ze van dit routinewerkje toch een unieke ervaring proberen te maken.
Uiteindelijk stappen we om 10.45 in de bus en scheren door de drukke stad (+/- 3 mio inwoners) terug naar het hotel.
Jade is ondertussen op Myriams schoot in slaap gevallen. We zoeken nog even naar een restaurant voor deze middag en dan hop naar de kamer. 11de verdieping geeft een redelijk mooi uitzicht over de stad.

Om 11.00 uur thuis vertrokken met Eddy en Lea. Zaventem omstreeks 12.00u bereikt. Inchecken duurde langer dan verwacht, en tegen 13.00 waren we dan toch zo ver om iets te gaan eten. Een broodje provencette was net vettig genoeg om de eerste vlucht naar Amsterdam te overleven.
Om 13.40 door de beveiliging gestapt en om 14.00 mochten we op de bus naar onze Cityhopper. KLM heeft speelgoedvliegtuigjes gekocht om gekke Belgen van Brussel naar Amsterdam te vliegen en terug. Zelfsde handbagage wordt aan de trap afgenomen om in het ruim terecht te komen.
Na een turbulente vlucht van 30 minuten, landen we in Schiphol, waar we een klein uurtje hebben om over te stappen. Tijd genoeg, maar als je dan aan de gate komt, staan daar al 100 chinezen, klaar om naar Beijing te vliegen. En die zijn van plan om eerst in het vliegtuig te zitten, dus we laten de dringers voorgaan en komen dan uiteindelijk om 17.00 op onze plaatsen in een ongelooflijk grote boeing. KLM heeft ook grotere vliegtuigen.
Vertrek om 17.25 zoals gepland. Zeer professionele crew begeleidt bende chinezen en Europeanen. Bijna continu worden we voorzien van eten en drinken. De beenruimte is echter zeer beperkt en aan het toilet is het altijd aanschuiven.
Na een lange en vermoeiende vlucht landen we om 08.35 lokale tijd in Beijing. Amai veel Chinezen.
We worden NIET opgewacht bij de Domestic Transfers, zodat we zelf opzoek gaan naar een binnenlandse vlucht. Men weet ons in gebroken Engels duidelijk te maken dat we geboekt zijn op een vlucht naar NanChang, maar dat we eerst de ticketten moeten hebben. Uiteindelijk vinden we Gu WangJu aan het meetingpoint, buiten de vlieghaven. Zij troont ons met de snelheid van een op hol geslagen paard door een menigte naar een incheck balie, waar plots alle paspoorten verzameld worden en een groepsincheck gebeurt.
Tegen 11.00u verschijnt Mr Liu. Hij zal ons begeleiden naar bij de binnenlandse vlucht. Al gauw blijkt dat we zonder verdere vertagingen in NanChang zullen toekomen. Iedereen is doodop en de fut is er wat uit. Zelfs het lekkere eten van Air China wordt met moeite naar binnen gewerkt.
We willen allemaal zo snel mogelijk gaan slapen om morgen fit en gezwint onze dochters te gaan halen.
Bij de bagage claim in NanChang krijgt Mr Liu een telefoon van de directeur van het lokale adoptiebureau, dat we allemaal verwacht worden VANDAAG om ons kind in ontvangst te nemen. Ik heb nog nooit zo snel mensen terug energie zien krijgen. We worden in een sterk onderkoeld busje gestoken en slingeren door het verkeer naar het adoptiebureau, waar we te horen krijgen dat de kinderen tegen 15.00u zullen gebracht worden. Iedereen loopt nog eens naar het toilet ( en die zijn echt smerig) om dan klaar te zijn als de kindjes aan komen. Emoties komen los, maar iedereen is toch overgelukkig, dat ze hun kindje mee krijgen. Ook wij hebben er een dochter bij. En wat voor een. Ze heeft niet gehuild, en is stilletjes bij Myriam op de schoot gekropen. We zijn met de zelfde onderkoelde bus naar het hotel geslingerd en daar hebben we ons wat rust toegezegd. Mr Liu wil wel dat we alvorens te gaan eten eerst alle papieren voor morgen invullen. En als dat gedaan is gaan we aan tafel, waar Jade zonder verpinken een kom soep en bord noedels met kip achterover slaat. Dan naar de kamer voor een bad en een fles en nu om 21.23 plaatselijke tijd slapen de meisjes als rozen.
Papa maakt nog even het reisverslag af en gaat dan ook onder de wol, om morgen een nieuw Chinees avontuur te beginnen.

We zijn er.
Jade is vandaag al in onzearmen geduwd.
Fotos in bijlage.
Morgen proberen we een volledig verslag te typen.

Op de vooravond van ons vertrek om 22.17u alles geregeld gekregen.
Jesse is vandaag al gaan logeren.
De spanning in huis loopt toch op.
Morgenvoormiddag om 11.00u worden we opgehaald door Eddy en Lea, en dan hop naar Zaventem, "Jade, here we come."
Eerst nog een nachtje proberen te slapen.